صهبا، ابراهیم

صهبا، ابراهیم فرزند مهدی (۱۲۹۰ یا ۱۲۹۱- ۱۳۷۷ش) استاد دانشگاه، روزنامه‌نگار و شاعری که متخلص به «صهبا» بود. وی در روستای عبدل‌آباد تربت‌حیدریه به دنیا آمد. پدرش از خوانین و مالکانی بود که بر اثر ناملایمات و رنج‌های فراوان زادگاهش را ترک و به بیرجند کوچ کرد. صهبا تحصیلات ابتدایی و قسمتی از متوسطه را هم در مدرسۀ شوکتیه بیرجند فرا گرفت و مدت یک سال هم در آنجا به تدریس پرداخت. سپس برای ادامۀ تحصیل به تهران آمد و در دارالفنون مشغول تحصیل شد، بعدها به دانشکدۀ افسری رفت و ضمن فراگرفتن فنون نظامی‌گری، سرودهای نظامی و تصنیف‌های فکاهی می‌سرود. پس از پایان تحصیلات به تبریز انتقال یافت و از آنجا به شیراز رفت و پس از سه سال توقف در آن دیار رهسپار تهران شد و به تدریس در دانشکدۀ افسری پرداخت. در ۱۳۲۴ ش وارد وزارت دارایی شد. وی از ۱۳۰۵ ش که در مدرسۀ شوکتیه بیرجند تحصیل می‌کرد، شروع به شاعری کرد و اشعارش در خراسان در نشریات آزادی، آفتاب شرق، خراسان و شرزه و در تهران در نشریات تهران مصور، اطلاعات هفتگی، روشنفکر، خواندنیها، امید ایران و بابا شمل منتشر می‌شد. وی اولین فعالیت مطبوعاتی خود را با روزنامۀ فکاهی باباشمل آغاز کرد و اشعارش را با نام مستعار «شیخ سُرنا» و «ابرام سرپا» منتشر می‌کرد. در این روزنامه با رهی معیری و گلچین معانی آشنا و مناظراتی بین ‌آنها رد و بدل شد. صهبا از موسیقی نیز بهره‌مند بود و تار می‌نواخت. از آثارش می‌توان دفتر صهبا، ساغر صهبا و انسان و شعر و ماه را نام برد.

سخنوران نامی معاصر ایران (۴/ ۲۳۷۰- ۲۳۷۵)؛ صد سال شعر خراسان (۳۶۱- ۳۶۵).