بهجت شیرازی

بهجت شیرازی، میرزاعبدالحمید  فرزند مولانا عبدالغفار (وف ح ۱۲۵۰ ق) خطاط و شاعری که متخلص به «بهجت» بود. والدش از علما و مقدسین و فقرا و سالکین بود. خط نسخ و نستعلیق را خوش می‌نوشت. وی مدت‌ها با حاج زین‌العابدین شیروانی معاشرت و نسبت به وی اظهار خلوص داشت. بهجت اغلب به مجلس محمدحسین قزوینی آمد و شد می‌کرد. در شیراز درگذشت. از اوست: رندی به راه عشق سبکبار می‌رود/ کاول قدم به خانۀ خمار می‌رود// اسرار خرابات و رموز دل عشاق/ گفتن بر بیگانه سزاوار نباشد.

لغت‌نامه دهخدا (۴ /۵۱۰۹)؛ اثرآفرینان (۲ /۸۷).