پرتو بیضایی

پرتو بیضایی، حسین، فرزند علی‌محمد ادیب بیضایی (۱۲۸۵- ۱۳۴۸ ق) نویسنده، مصحح و شاعری که متخلص به «پرتو» بود و در روستای آران از توابع کاشان به دنیا آمد. جد وی میرزامحمدرضا، متخلص به «ابن‌روح» و جد اعلای او ملامحمد آرانی، متخلص به «روح‌الامین» هر دو از شاعران عارف پیشۀ زمان خود بوده‌اند. پرتو تحصیلاتش را در کاشان گذراند و فنون شعر و ادب را نزد پدر آموخت. پس از مرگ پدر در ۱۳۱۴ش عازم تهران شد و در شهربانی کل کشور اشتغال یافت و در پایان عمر به بخش سازمان اطلاعات و امنیت کشور منتقل شد. وی در شعر پیرو سبک هندی و شیوۀ صائب بود. پرتو در زادگاهش کاشان به خاک سپرده شد. از آثارش می‌توان ورزش باستانی ایران؛ تذکرۀ شعرای کاشان یا کاشانۀ دانش؛ تاریخ کاشان؛ تلخیص تاریخ گیتی گشای زند؛ دیوان اشعار؛ تصحیح دیوان کلیم کاشانی؛ تصحیح دیوان صباحی بیدگلی؛ تصحیح مثنوی قضا و قدر سلیم تهرانی را نام برد. از اوست: آنچه می‌ماند بجا از آدمی نام است و بس/ و آنچه با خود می‌برد اندیشۀ خام است و بس// زین همه طول امل در این ره کوته چه سود/ طول راه زندگی را مرگ یک گام است و بس// بخشش مستان نه از روی صفای باطن است/ این سخاوت از کف بگشادۀ جام است و بس// فرق علم و جهل یک دنیاست وندر چشم خلق/ عام و عالم را اگر فرقی است یک لام است و بس.

اثرآفرینان (۲/ ۱۱۷)؛ فرهنگ شاعران زبان پارسی از آغاز تا امروز (۱ /۱۱۱).