اِیمان

اِیمان، رحم‌علی‌خان مولوی (تو ۱۲۲۶ ق) شاعر هندی که مقیم فَرح‌آباد بود. وی مؤلف تذکرۀ مُنتخب‌اللطائف است.

فرهنگ اعلام تاریخ اسلام (۱/ ۵۷۰).

خلیل مرادپور، فرزند میرزا آقا (تو ۱۳۱۰) که تخلص «ایمان» را در شعر برگزید، اما کمتر از آن در شعر خود استفاده ‌نمود. وی در کرمانشاه به دنیا آمد. مرادپور تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در زادگاه خود به پایان رساند، آن‌گاه به استخدام وزارت آموزش و پرورش در آمد و در مدارس شهرش به تدریس و تعلیم نوباوگان پرداخت و در سال ۱۳۵۷ ش پس از ۳۱ سال خدمت فرهنگی بازنشسته شد. مرادپور در انجمن‌های ادبی کرمانشاه شرکت می‌کرد و اشعارش در آنجا مورد سنجش و نقد قرار می‌گرفت. ایمان از میان انواع شعر فارسی بیشتر طبعش به غزلسرایی مایل بود و گاهی در شعر چهارپاره نیز طع‌آزمایی کرده است. از اوست: به یاد او دل آشفتهٔ من/ سراپا سوخت از داغ جدایی// در آغوش چمن چون نای محزون/ نمودم سر نوای بینوایی.

سخنوران نامی معاصر ایران (۱ /۴۳۵-۴۳۸).