رنجی تهرانی

رنجی تهرانی، هادی پیشرفت، فرزند مهدی (۱۲۸۶- ۱۳۳۹ ش) متخلص به «رنجی» در تهران به دنیا آمد. در کودکی ۶ ماه او را به مکتب فرستادند و توانست خواندن و کمی نوشتن بیاموزد. هنوز دوران کودکی را طی نکرده بود که بار سنگین زندگی بر دوشش افتاد و ناگزیر به کارگری و زحمت تن در داد تا خانواده‌اش را که سرپرستی آن بر عهده‌اش بود، اداره کند و به همین لحاظ تخلص خود را در شعر رنجی قرار داد. رنجی از ۱۲ سالگی به نظم شعر پرداخت و در آغاز به مرثیه‌سرایی و مدیحه‌سرایی ائمۀ اطهار (ع) شعر سرود و رموز شعر را نزد چند تن از شاعران و ادیبان آموخت. رنجی در غزلسرایی مهارت کامل داشت و در شعر پیرو سبک صائب (هندی) بود و مضامین دقیق و لطیف را با بیانی ساده و روشن در قالب شعری ‌ریخت و در میان استادان شعر باستان به حافظ و صائب بیش‌تر از دیگر شاعران عشق می‌ورزید. رنجی در تهران درگذشت و در ابن‌بابویه به خاک سپرده شد. از وی دیوان اشعاری در حدود ۳۰۰۰ بیت به چاپ رسیده است.

اثرآفرینان (۳ /۱۲۸)؛ سخنوران نامی معاصر (۳/ ۱۵۷۶- ۱۵۸۳).