سهیلی خوانساری

سهیلی خوانساری، احمد، فرزند غلامرضاخان (۱۲۹۰- ۱۳۷۳ ش) کتاب‌شناس، خطاط و شاعری که در تهران به دنیا آمد. جد و عموی او از شاعران به‌نام خوانسار بوده‌اند. پس از پایان تحصیلات به خدمات فرهنگی اشتغال داشت و به تحقیق و تتبع در متون ادب و شعر فارسی پرداخت و بیش از ۴ سال عهده‌دار ریاست کتابخانۀ ملک در تهران بود. وی از جوانی به شعر و شاعری پرداخت و به محافل ادبی و علمی راه یافت و به عضویت «انجمن‌ ادبی حکیم نظامی» و «انجمن ایران و فرهنگستان» درآمد؛ با این وصف او هیچ‌گاه به شعر و شاعری تظاهر نکرد و در فن کتابت و هنر خطاطی استادی و مهارت داشت و خط نستعلیق را نخست نزد استاد زرین خط فرا گرفت و آن‌گاه در نسخ و ثلث از شاگردان امیرالکتّاب بود و مینیاتورسازی و سیاه‌قلم را از هنرمندانی چون علی درودی و میرزاهادی ‌خان تجویدی و حسین الطافی فرا گرفت و رموز کتاب‌شناسی را از جدش میرزامحمود کتابفروش خوانساری که در زمان خود در این فن بصیرت کامل داشت و مجدالدین نصیری امینی آموخت و در فن کتاب‌شناسی، عتیقه‌شناسی، خط و نقاشی مهارت و استادی کامل داشت. از آثارش می‌توان حصار نای، در شرح حال مسعود سعد سلمان؛ نامۀ صورتگران؛ طبقات الخطّاطین؛ کمال هنر (در احوال و آثار کمال‌الملک)؛ تصحیح و تحشیۀ کتاب‌های آداب‌الحرب و الشجاعه ملکشاه؛ ذیل عالم آرای عباسی؛ دیوان حافظ؛ دیوان بابافغانی؛ دیوان خواجوی کرمانی؛ خسرونامۀ عطار؛ شهنامۀ نادری؛ دیوان صفای اصفهانی؛ گلستان هنر قاضی میراحمد منشی قمی و سفارت فرنگستان امیر نظام گروسی را نام برد.

اثرآفرینان (۳/ ۱۶۶)؛ سخنوران نامی معاصر (۳ /۱۸۴۴- ۱۸۴۸).