طبیب اصفهانی

طبیب اصفهانی، میرزاعبدالباقی موسوی، فرزند میرزامحمدرحیم حکیم‌باشی (وف ۱۱۶۸یا ۱۱۷۱ ق) شاعر و طبیبی که از سادات موسوی اصفهان بود. نیاکان وی در روزگار شاه عباس اول صفوی از فارس به اصفهان کوچ کردند و در آن شهر مسکن گزیدند. پدرش حکیم‌باشی شاه سلطان‌حسین صفوی و خود او نیز طبیب و ندیم نادرشاه افشار بود. بعد از نادرشاه، کلانتر اصفهان شد و پس از چندی این کار را به برادرش میرزاعبدالوهاب واگذاشت و خود با شاعران و ادیبان اصفهان چون هاتف، عاشق، آذر، مشتاق و صهبا به معاشرت پرداخت. طبیب در سرودن غزل توانا بود. از آثارش می‌توان دیوان شعر مشتمل بر قصاید، غزلیات، قطعات و رباعیات و مثنوی محمود و ایاز در حدود ۳۰۰۰ بیت را نام برد.

اثرآفرینان (۴ /۱۰۲).

طبیب اصفهانی، نصیرالدین، میرزانصیر، محمدنصیر حسینی شیرازی، فرزند میرزاعبدالله (وف ۱۱۹۱ ق) شاعر و طبیبی که در جهرم به دنیا آمد. وی در اصفهان به تحصیل پرداخت و به سبب اقامت طولانی در آن شهر به «اصفهانی» مشهور شد، به علت جامع‌الاطراف بودن در علم، به «نصیرالدین‌ثانی» یا «نصیرالدین محمدثانی» شهرت یافت. طبیب جد بزرگ فرصت شیرازی و طبیب و ندیم خاص کریم‌خان زند بود. نصیرالدین طراح مسجد وکیل و تعیین کنندۀ قبلۀ آن بود. از آثارش می‌توان اساس‌الصحه، در طب به عربی؛ جام گیتی‌نمای، در حکمت، به فارسی؛ حل‌التقویم، در نجوم، به فارسی؛ دیوان شعر؛ مثنوی پیر و جوان یا بهار و خزان مشهورترین اثرش به نام بهاریه را نام برد.

آثار عجم (۱۰۵- ۱۰۷)؛ دویست سخنور (۲۱۶- ۲۱۷).