غنی

غنی اسدآبادی، میرزا‌عبدالغنی غنی‌بیگ (مقتول ۱۰۰۸ یا ۱۰۱۲ ق) شاعری که از مردم اسدآباد همدان بود. در زمان سلطنت شاه عباس صفوی چون وضع همدان را مغشوش یافت به عزم تجارت به سوی خراسان رفت و در آن سامان با ملانظیری نیشابوری رفیق و یار شد و به همراه او به هند سفر کرد. مدتی با حاکم کشمیر در عزت زیست، اما پس از تسخیر کشور از سوی اکبرشاه به زندان افتاد و در زندان قصاید پُر سوز و گدازی سرود. او سرانجام به امر شاه کشته شد.

بزرگان و سخن‌سرایان همدان (۱ /۲۸۲- ۲۸۶).

 غنی تفرشی، میرعبدالغنی (وف ۱۰۰۸ ق) شاعری که از سادات تفرش و از شاعران فاضل و سرشناس روزگار شاه عباس بزرگ (۹۹۶ - ۱۰۳۸ ق) و از شاگردان میرابوالقاسم کازرونی بود؛ به گفتۀ تذکره‌نویسان به وفور فضیلت و حدت فهم بر اقران رجحان داشت و بنا بر موزونی طبیعت و شکفتگی خاطر شعری می‌سرود. تقی اوحدی که با وی معاصر و معاشر بوده است، سال وفاتش را ۱۰۰۸ ق ذکر کرده است.

اثرآفرینان (۴ /۲۴۲).

 غنی فراهانی، میرعبدالقیّوم بن سیّدمحمد (وف بعد از ۱۰۴۲ ق) شاعری که متخلص به «غنی» بود. وی از فراهان به هندوستان رفت و از ملازمان قاسم‌خان جوینی (وف ۱۰۴۲ ق) حاکم بنگاله شد. مدتی بعد از وفات قاسم‌خان جوینی، غنی هم در داکا درگذشت. غنی در سرایش شعر توانا بود. تخلص این شاعر در صبح گلشن «عینی» و در تذکرۀ روز روشن «عنبی» آمده است.

تذکرۀ روز روشن (۵۷۴).

 غنی یزدی، عبدالغنی، فرزند قطب شعرباف (تو ۱۰۲۰ ق) شاعری که مشهور به «الله مرکّبی» بود. وی در یزد با پیروان محمد پسیخانی نقطوی آشنایی یافت و به این فرقه گروید. چون نقطویان از طرف شاه عباس، مورد تعقیب قرار گرفتند در ۱۰۲۰ ق از بیم جان به هندوستان شتافت و به دربار جهانگیر پادشاه راه یافت.

کاروان هند (۲/ ۹۵۸- ۹۵۹).