معالی

معالی، محمدرضا فرزند حاج‌میرزا محمدطاهر ابوالمعالی (۱۳۰۸- ۱۳۶۸ش) که در شعر با نام خانوادگی و گاهی با «فروغ» تخلص می‌کرد. وی در کوچصفهان از ولایات قدیمی گیلان به دنیا آمد و در زادگاهش نشو و نما یافت و به تحصیل دانش پرداخت و در دبستان و دبیرستان اتحادیه (ابوالمعالی) فارغ‌التحصیل شد. از آن پس به استخدام آموزش و پرورش درآمد و پس از سال‌ها تدریس و خدمات فرهنگی بازنشسته شد. معالی پس از بازنشستگی، مسئولیت کتابخانۀ شهید بهشتی رشت را برعهده گرفت و در همان‌جا درگذشت و در زادگاهش به خاک سپرده شد. معالی استعداد زیادی در شعر داشت و از آغاز جوانی به شعر و شاعری پرداخت و در انواع شعر مهارت داشت، اما بیشتر به غزلسرایی تمایل داشت. از آثارش می‌توان سه مجموعه شعر به نام‌های گلدشت بی‌فروغ؛ گل‌های داوودی و ده قطره اشک را نام برد.

فرهنگ سخنوران نامی معاصر (۵ /۳۳۴۹- ۳۳۵۳).