نصرت خراسانی

نصرت خراسانی، عبدالحسین منشی‌باشی، فرزند محمدحسن، محمدحسین، محمد (۱۲۵۱-۱۳۳۴ ش) شاعری که متخلص به «نصرت» و مشهور به «منشی‌باشی» بود. وی در اصفهان به دنیا آمد. پدر و اجدادش اصفهانی بوده و سمت مستوفی‌گری داشتند. نسبش از طرف پدر به میرزاحسن خوشنویس کرمانی و از طرف مادر به معتمدالدوله نشاط می‌رسد. در کودکی به مشهد رفت و پس از طی تحصیلات ، علم فقه را نزد میرزاحبیب مجتهد شهیدی و علم کلام را از محضر محمدصادق حکمی سبزواری و حکمت را نزد میرزامحمدعلی فاضل و غلامحسین شیخ الاسلام و میرزامحمد خادم‌باشی فرا گرفت و در فقه و کلام و حکمت و ادبیات به درجۀ کمال رسید. سپس وارد خدمات دولتی شد و به همراه محمدتقی میرزارکن‌الدوله، برادر ناصرالدین‌شاه، به شیراز و پس از آن با سمت رئیس دفتری به همراه محمدتقی میرزا به مشهد رفت. او هم‌چنین مدتی حاکم کاشمر و درگز بود. استادانی چون بهار، فرخ، شکسته و دانش از شاگردان وی بودند. او سرانجام در مشهد درگذشت. از آثارش می‌توان مثنوی فروزنده بر وزن حدیقه سنایی؛ فرازنده، در ردّ فرقۀ بهاییه؛ جامع المتفرقه یا جامع المتفرقات، به سبک کشکول شیخ بهایی و دیوان شعر را نام برد.

اثرآفرینان (۶/ ۲۳)؛ سخنوران نامی معاصر ایران (۶/ ۳۶۴۵- ۳۶۴۹).