واقف هندی

واقف لاهوری یا واقف هندی، شیخ نورالعین پسر قاضی امانت‌الله (وف ۱۱۹۵ ق) از شاعران قرن دوازدهم هجری که اصلش از قصبهٔ تباله از نواحی لاهور است و ابتدا تحصیل علوم کرد، سپس به شاعری پرداخت. بین او و شاه عبدالحکیم حاکم وحدت نظر حاصل شد و به اتفاق یکدیگر به عزم سیاحت دکن از پنجاب خارج شدند و به اورنگ‌آباد رسیدند. پس از چند روز به بندر سورت رفتند، حاکم از آنجا رهسپار مکه و مدینه شد، ولی واقف بر اثر ضعف مزاج به سفر نرفت، ولی پس از بازگشت حاکم دوباره به اورنگ‌آباد رسیدند و از آنجا به سمت هندوستان رفتند. واقف پس از سیر و سفر به سال ۱۱۰۵ ق درگذشت. از اوست: چرا در گریه آوردی چو من آزرده جانی را/ خراب از سیل کردی خانه آبادان جهانی را// ز سوزم رونقی در خاندان عشق پیدا شد/ چراغ داغم آخر کرد روشن دودمانی را.

لغت‌ نامه دهخدا (۱۵ /۲۳۰۹۵).