ابوالقاسم شیرازی

میرزا ابوالقاسم شیرازی، (متوفی ۱۲۹۳ق.). از عالمان و بزرگان مشایخ شیراز در قرن سیزدهم هجری است و به دلیل آن که " سرحلقه خاموشان و مقصد خرقه پوشان " بود و " همواره زبانش از گفتن خاموش " بود (قاآنی، صص ۵۱-۴۹) به "خاموش شیرازی " و یا " سکوت شیرازی" مشهور شد. ( حاج میرزا حسن حسینی فسایی، ج ۲، ص ۱۱۳۷). وی پس از تحصیلات مقدماتی در شیراز، به تهذیب نفس پرداخته، به اصفهان سفر کرد و در نزد نور علیشاه به تحصیل پرداخت. (آقا بزرگ تهرانی، ج۲/۹، ص۴۵۴) و پس از آن به نائین رفت و به خدمت حاج عبدالوهاب مرشد نائینی رسید و مجذوب وی شد. ( محمد معصوم شیرازی، ج ۳، ص ۲۴۷).

وی ذوق شعری داشته و در اشعار خویش با نام " سکوت" تلخلص می‌کرده. رباعی زیر به وی نسبت داده شده‌است : " ای که گفتی و من یمت یرنی/ جان من فدای جمال دلجویت/ کاشکی من به هر دمی صد بار/ مردمی تا بدیدمی رویت". ( محمد تقی میر، همان). آقا بزرگ تهرانی نیز دیوان شعری را به وی نسبت داده‌است. (آقا بزرگ تهرانی، همان).

در حدیقه الشعراء و تذکره مرآت الفصاحه میرزا عبد الکریم فرزند وی و میرزا ابوالقاسم نوه وی معرفی شده که اندک ذوقی نیز در شاعری داشته. (سید احمد دیوان بیگی شیرازی، ج ۱، ص ۷۶/ شیخ مفید، ص ۳۷). نویسنده: فرح نیازکار