جلیل شهناز

جلیل شهناز (۱۳۰۰ش) وی نوازندهٔ تار و یكی از بزرگترین تارنوازان ایران در پنجاه سال گذشته.است. شهناز در خانواده‌ای از موسیقیدانان اصفهانی به دنیا آمد و آموزش‌های خود را از پدر و برادرانش كه همگی تار می‌نواختند، فرا گرفت. تأثیرپذیری اصلی او از دو استاد بزرگ، اكبرخان نوروزی اصفهانی (وفات ۱۳۲۱ش) و عبدالحسین شهنازی (وفات ۱۳۲۸ش) بوده است. جلیل شهناز از نوجوانی در اركسترهای رادیو اصفهان و در محافل هنری خصوصی فعالیت داشت و خیلی زود استعدادش به عنوان تارنوازی اعجوبه با قدرت بداهه‌سرایی خلاق و هوشمندی فوق‌العاده در جواب آوازهای كلاسیك، شناخته شد. از ۱۳۲۷ ش به تهران آمد و از ۱۳۳۶ش زادگاهش اصفهان را به كلی ترك کرد و در تهران اقامت گزید. او در برنامهٔ گل‌ها، بعد از لطف‌الله مجد و فرهنگ شریف وارد شد و بعد از مدتی كوتاه، شهرت و اعتبار پیدا كرد. برنامه‌های بسیاری از تكنوازی و همنوازی او در گل‌های جاویدان، رنگارنگ، برگ سبز و یك شاخه گل ضبط شده كه هنر والای نوازندگی او را نشان می‌دهد. با وجود استعداد بی‌نظیر در بداهه‌سرایی، به‌ندرت آهنگ مستقلی از جلیل شهناز شنیده شده است. تمایل او به تمركز روی جنبه‌های ویرتوئوزیته و ناآشنایی به خط نُت و نداشتن دانش فنی مربوط به آهنگسازی و اركسترنویسی را باید در این امر در نظر گرفت. با این حال، هیچ‌كدام از این جنبه‌ها از استادی بی‌چون و چرای شهناز كه نسل‌های متمادی تارنوازان را تحتتأثیر خود قرار داده، كم نمی‌كند و او را هنوز به عنوان بزرگترین تارنواز خلاق معاصر معرفی می‌كند. شهناز تا سال ۱۳۸۳ ش در موسیقی فعالیت داشت و آلبوم‌های متعددی از او منتشر شده است، از جمله «شهناز شهنواز»، (تهران، آوای باربد، ۱۳۸۸ش) و تعداد زیادی همنوازی با هنرمندان مختلف. در یک کلام، او بزرگترین چهرهٔ زندهٔ تارنوازی در پنجاه سال گذشتهٔ ایران است.