منوچهر سلطانی

منوچهر سلطانی به سال ۱۲۹۸ در اصفهان به دنیا آمد. پدرش حسن سلطانی مردی صاحب ذوق و خوش قریحه بود و با شعرا و ادبای روزگار خود از جمله: جلال همایی، حسین مسرور (سخنیار) و آقا ضیاء جناب معاشرت می نمود. همچنین ملک الشعرای بهار مدت تبعید اصفهان را منزل حسن سلطانی به سر می برد. عموی منوچهر تار می نواخت و با ادبیات فارسی مانوس بود. اینها همه، انگیزه ای شد تا منوچهر جوان به موسیقی و ادبیات گرایش پیدا کند. پس از مدتی به ویلن علاقمند شد. او که شیفته ی ساز استاد ابوالحسن صبا بود، ابتدا از طریق رادیو روی نواخته های صبا به تمرین پرداخت و بعدا به طور مستقیم از محضر صبا استفاده های سرشار برد به طوری که بعد از مدتی از بهترین شاگردان صبا شد.

در آن سالها منوچهر سلطانی در بداهه نوازی، آهنگسازی و سرودن شعر استعدادی شگرف از خود نشان داد. پیش درآمدها و چهار مضراب هایی که ساخته است، همچنین آهنگ هایی نظیر: ای جدایی (ابوعطا)، به کرشمه ای پری (همایون) با صدای دلکش، پرتو امید (بیات اصفهان)، درد بی درمان (بیات ترک)، بریز ای مهوش (سه گاه) با صدای ناهید دایی جواد، غرقه در حرمانم (بیات ترک) با صدای پوران و آهنگ هایی دیگر، همه از آثار درخشان موسیقی ما به شمار می آیند. او به دلیل محدودیتی که از طرف پدرش داشت، ترجیح داد که آهنگ به کرشمه ای پری به نام مهدی خالدی از رادیو ایران پخش شود.

منوچهر سلطانی در سرودن شعر نیز طبعی لطیف و سرشار داشت. وی با هنرمندان برجسته ای مانند جلال تاج اصفهانی، محمد طاهر پور (طاهرزاده)، جلیل شهناز و حسن کسایی سال ها همکاری و همراهی نمود. 

او پس از اخذ مدرک دکترای اقتصاد از دانشگاه تهران و ازدواج، در عین ناباوری از دنیای پر رمز و راز موسیقی کناره گیری کرد و برای ادامه تحصیل و مطالعات تکمیلی به امریکا عزیمت نمود. در آن دیار نیز از دانشگاه مریلند به دریافت مدرک دکترای آمار و اقتصاد نایل گردید. 

بی گمان منوچهر سلطانی یکی از ستارگان پرفروغ هنر موسیقی در مملکت ما به شمار می آمد، خصوصا در نوازندگی ویلن شیوه و سبک منحصر به فردی داشت و مطالبی که برای اولین بار از سازش شنیده می شد همه حالکی از نبوغ ذاتی او در موسیقی ایران بود.

در سال های آخر عمر، عشق به نواختن در وجودش دوباره زنده شد. دقایقی را آرام و متین می نشست و با ویلن به راز و نیاز می پرداخت. صدایی که از سازش به گوش می رسید، یادآور شکوه و عظمت ساز صبا بود و این معنی را تداعی گر است که چه ملال آور است دنیای به دور از موسیقی. 

منوچهر سلطانی به شیوه ی هنرمندان بزرگ، در کنج خامونشی و فراموشی در روز ۲۶ آبان ماه سال ۱۳۸۰ در واشنگتی دی سی چشم از جهان فروبست.

محمد جواد کسائی، موسیقی در اصفهان (۱)، شراره ای در موسیقی ایران، یادی از منوچهر سلطانی، هنر موسیقی، صص ۱۶-۱۷.