حسین طهرانی

حسین تهرانی، (۱۲۹۰-۱۳۵۳ ش) وی نوازنده و معلم تنبك و نیز از  بزرگترین تنبك‌نوازان موسیقی ایرانی در قرن چهاردهم هجری شمسی است. او بنیانگذار مكتب كلاسیك تنبك‌نوازی و از اولین همكاران برنامۀ گل‌ها در ۱۳۳۳۴ - ۱۳۴۷ ش بود. با وجود مخالفت‌های خانواده و با وجود برخوردهای تحقیرآمیزی كه جامعۀ ایران اوایل قرن چهاردهم هجری شمسی برای این ساز داشت، او به طرزی بسیار مصمم و جدی به آموختن و تمرین پرداخت و بعد از دورهای كوتاه نزد استادان قدیمی عصر قاجار (رضا روان‌بخش و حسین اسماعیل‌زاده) استاد اصلی خود را در وجود ابوالحسن صبا یافت و صبا، استعداد فوق‌العادۀ او را برای رسیدن به استادی و خلاقیت پرورش داد. تهرانی از ۱۳۱۹ ش با رادیو تهران و از ۱۳۳۴ ش با برنامۀ گل‌ها همكاری كرد و آثار بسیاری از هنر درخشان تنبك‌نوازی او به صورت تكنوازی، همنوازی با ساز و آواز و همراهی با اركسترهای مختلف ضبط شده است. تمام تنبك‌نوازان بعد از او، یا مستقیم یا غیرمستقیم از او تأثیر گرفته و نواخته‌اند. صدای تنبك حسین تهرانی در اركستر بزرگ گل‌ها و شنیدن برنامه‌های ضبط شدۀ او، موقعیتی عالی را برای هنر او به خاطر می‌آورد كه قابل مقایسه با موقعیت یاشاهایفتس (۱۲۷۹-۱۳۶۶ ش) در ویولون‌نوازی موسیقی كلاسیك است. از تهرانی آثار بسیاری منتشر شده، او آموزش‌دهندۀ تكنیك و مطالب عالی به شاگرد برگزیده‌اش از جمله محمد اسماعیلی است كه مانند استادش با برنامۀ گل‌ها همكاری داشته است. او در سال‌های ۱۳۴-۱۳۵۱ ش چند بار به خارج سفر کرد و نوازندگی او مورد توجه هنرشناسان بزرگ غربی قرار گرفت. از هنر تکنوازی او، یک صفحۀ ۳۳ دور (تهران، آهنگ روز، ۱۳۴۹ش) و کتاب آموزش تنبک (با همکاری چند استاد، تهران، فرهنگ و هنر، ۱۳۴۹ش)، تعداد زیادی سی‌دی همراه ساز و آواز هنرمندان بزرگ ایران ضبط و نشر شده است. حسین تهرانی را قلب تپندۀ ریتم در موسیقی ایران دانسته‌اند.