جلال عضد، سیّدجلالالدین فرزند سیّدعضدالدین یزدی (قرن هشتم هجری) معروف به «جلال عضد» و متخلص به «جلال» در یزد به دنیا آمد. او از شاعران معروف دربار آلمظفر بود. پدرش، سیّدعضد، وزارت امیر مبارزالدین محمد بن مظفر را داشت. جلال از کودکی مورد توجه پادشاهان این سلسله واقع شد و در شیراز سکونت گزید و به مداحی امرا و پادشاهان شهر اشتغال ورزید. در اوایل تسلط خاندان چوپانیان و آلاینجو بر فارس در شیراز ساکن بود و از مداحان آنها بهشمار میآمد. همچنین از جملۀ مداحان شاه ابواسحاق اینجو بود و با این پادشاه دوستی و روابط نزدیک داشت. پدرش نیز از شاعران معروف قرن هفتم و هشتم هجری بهشمار میآمد. در قصیدهسرایی به سبک شاعران قرن هفتم هجری و در غزلسرایی سبک سعدی را دنبال کرده بود. از او دیوانی شامل قصاید، غزلیات، ترجیعات، قطعات، دوبیتی و رباعی در حدود ۱۶۰۰ بیت بجای مانده که در این میان قصیدۀ هفت رنگ او معروف است.
اثرآفرینان (۲ /۲۰۱)؛ فرهنگ اعلام سخن (۱ /۵۳۷۷).