حکیم شفایی (شرف الدین حسن)

شفایی اصفهانی، حکیم شرف‌الدین حسن بن حکیم ملامحمدحسین (۹۶۶- ۱۰۳۷ ق) حکیم، طبیب و شاعر متخلص به «شفایی» و معروف به «حکیم شفایی» از عالمان و پزشکان مشهور زمان خود در اصفهان بود. وی نزد خاص و عام و نیز در دستگاه سلطنت و حکومت حرمت بسیار داشت. نزد پدرش و برادرش حکیم نصیرا تحصیل کرد. در محلۀ نیم‌آورد اصفهان مطب داشت. شفایی جز پزشکی حکمت نظری را هم فرا گرفت. توانایی‌اش در هجو، زبانزد همۀ معاصرانش بود. در قبرستان شاه میرحمزه اصفهان دفن شد. از آثارش می‌توان دیدۀ بیدار به نام شاه عباس صفوی؛ ساقی‌نامه؛ شکرالمذاقین؛ مجمع‌البحرین در مقابل تحفة‌العراقین، نمکدان حقیقت و دیوان اشعار در حدود ۵۰۰۰ بیت را نام برد.

آتشکدۀ آذر (۳/ ۹۵۰- ۹۵۴)؛ اثرآفرینان (۳ /۳۲۲)؛ تاریخ ادبیات در ایران (۴ /۱۷۱).