صادق سرمد

سرمد تهرانی، سیّدصادق، فرزند سیّدعلی (۱۲۸۶- ۱۳۳۹ش) شاعر و روزنامه‌نگاری که در تهران به دنیا آمد و پس از طی تحصیلات ابتدایی و متوسطه، در رشتۀ حقوق به تحصیل پرداخت. وی تحصیلاتش را در همان رشته به پایان رساند و به دریافت مدرک کارشناسی حقوق نایل آمد. سرمد از سال ۱۳۰۹ ش به کار وکالت دادگستری پرداخت و از اعضای هیأت مدیرۀ «کانون وکلا» بود و سال‌ها سمت مشاور حقوقی و وکیل امور قضایی دربار سلطنتی و آستان قدس رضوی را به عهده داشت. بعد از شهریور ۱۳۲۰ ش امتیاز روزنامۀ صدای ایران را گرفت و در مهر ماه ۱۳۲۲ ش پس از جنگ جهانی دوم به دعوت دولت انگلستان به اتفاق چند تن از روزنامه‌نگاران به آن کشور عزیمت کرد و از آنجا به فرانسه رهسپار شد. در ۱۳۲۸ ش جزو همراهان محمدرضا شاه به عنوان ملک‌الشعراء دربار، به پاکستان رفت و قصاید و قطعاتی به یادگار این سفر سرود. در تهران بر اثر بیماری سرطان درگذشت. سرمد از دوران کودکی به نظم شعر پرداخت و چون استعداد ذاتی در سرودن شعر داشت، به سرعت رُشد کرد و در انواع شعر مهارت داشت و توانایی خود را نشان داد؛ وی به‌خصوص در نظم قصاید مهارت کامل داشت. از آثارش می‌توان در آی کاروان؛ نغمۀ کمال؛ سرو و سرمد؛ دیوان؛ سعدی و کبوتر علم را نام برد.

اثرآفرینان (۳/ ۲۱۹)؛ سخنوران نامی معاصر ایران (۳/ ۱۷۶۳- ۱۷۶۸).