صفی اصفهانی

صفیا اصفهانی، آقاصفی، فرزند خواجه قاسم (وف ۱۰۲۸ ق) شاعری که متخلص به «صفی» بود. وی در اصفهان به دنیا آمد و در همان شهر به تحصیل علم سیاق و حساب و فراگیری خط شکسته پرداخت. صفیا از ایران به هند سفر کرد و پس از مدتی سیر و سیاحت در آنجا، از مقربان، مهابت‌خان شد و به روزگار اکبرشاه گورکانی کار او بالا گرفت. وی در کابل درگذشت. از صفیا اشعاری در حدود ۱۴۰۰۰ بیت باقی مانده است. صفیا صاحب ساقی‌نامه‌ای مشتمل بر ۸۵ بیت است و مثنویات دیگری در بحر خسرو و شیرین نظامی و مثنوی مولوی و جز آن سروده است. وی در غزل سبک متحولی مابین «مکتب وقوع» و «شیوۀ اصفهانی» دارد. محمدامین رازی دربارۀ او گوید: «به لطف طبع و حدت ذهن موصوف بوده، بسیار مهربان و به دل نزدیک و گرم خون است و دریای پای بر جای چون بیستون». شیوه‌اش همان شیوۀ سنتی شاعران پایان قرن نهم و قرن دهم هجری است.

تاریخ ادبیات در ایران (۵ /۱۰۰۳- ۱۰۰۷)؛ دویست سخنور (۲۷۵).