عادلی

عادلی، شاه اسماعیل دوم، فرزند شاه طهماسب صفوی (۹۴۲-۹۸۵ ق) شاعری که متخلص به «عادلی» بود. وی شاهزاده‌ای شاعر و خوش ذوق، ولی بی‌باک و سفاک بود و از این روی پدرش او را به مدت بیست سال در قهقه زندانی کرد. وی پس از مرگ پدر بر تخت نشست و مدت کوتاهی حکومت کرد. عادلی در سرودن شعر به‌ویژه مثنوی مهارت داشت. از او مثنوی استخلاصیه بر جای مانده که شاعر این مثنوی را در ایام حبس بند سروده و در آن از پدر اظهار انقیاد نموده است به این امید که پدر او را آزاد کند.

دایرة‌ المعارف فارسی  (۱/ ۱۴۶)؛ اثرآفرینان (۴ /۱۳۱-۱۳۲).